Als alles meezit kan ik daar rond 19.30 zijn. Vanaf Remouchamps gaat het richting Louveigne, en Banneux, vanaf Banneux richting Nessonvaux, alleen deze plaats wordt niet aangegeven op de kruising waar ik het verwacht. Ik rijd nog even door, en als ik Banneux verlaat weet ik dat ik fout zit. Terug Banneux in blijkt dat het bord er wel staat, maar alleen als je vanaf de andere kant komt. Vanaf Nessonvaux moet ik richting Olne, en ook hier geen enkele aanwijzing welke weg ik in moet slaan. Navraag bij een groepje wielrenners levert niet alleen de juiste weg op, maar ook een opmerking dat het wel heel steil is naar Olne. In Olne staat de kermis op de doorgaande weg, maar op dit tijdstip is alles dicht en kan ik gewoon tussen de attracties door manouvreren. In Soumagne is het tijd voor wat broodjes, een groot voordeel van België is dat de bakker gewoon op zondag open is. In Saint Remy is een wegomleiding, en wordt ik rechtsaf gedirigeerd. Op mijn gps raak is steeds verder van mijn doel verwijderd, en het duurt wel erg lang voor ik weer een bordje van de omleidingsroute tegen kom. Na ruim een half uur geen bordje, en de nodige hellingen besluit ik weer om te keren. Terug bij de wegomleiding zie ik een bord voor fietsers die wel rechtdoor mogen richting Visé, alleen van deze kant zichtbaar. Na deze frustrerende detour gaat het weer de goede kant op, en om een uur of 11.00 bereik ik Maastricht. Het is wel weer even wennen om op fietspaden te rijden, ook de vele verkeerslichten haalt behoorlijk de vaart er uit. Nadat ik Maastricht weer heb verlaten volg ik het Juliana kanaal naar het noorden.
Fietspad lans het Juliana kanaal |
De kwaliteit van het fietspad laat behoorlijk te wensen over, ook de routebewijzering voor fietsers is ver onder de maat, Zelfs de Lange afstands fietsroute LF3b gaat over een in abominabele staat verkerend karrepad. In café Harmoniezaal het Heuske stop ik voor sanitair en koffie. Ook een praatje met de vriendelijke barman sla ik niet af. Natuurlijk moet ik vertellen waar ik naar toe ga, en de barman vind mijn plan maar wat bijzonder. De rest van de stamgasten lijken overigens al sinds de ochtendmis aan hun barkruk vastgeplakt te zitten, en gaan niet op de uitnodiging van de barman in om mij te zien vertrekken op de roeifiets. Ik wissel een aantal keren van oever, maar aan beide kanten is het huilen met de pet op, het lijkt wel alsof er sinds het overlijden van Juliana, aan het kanaal ook geen onderhoud meer gepleegd is. Al ploeterend bereik ik Roermond. Hier is het tijd voor een korte pauze in het oude centrum.
De bediening is ronduit slecht te noemen, bij het afrekenen tel ik het wisselgeld nog even na, en er blijkt te weinig te zijn. gauw weg hier, maar dat valt nog niet mee. Als ik het centrum verlaat wil ik in noordelijke richting, alleen het fietspad staat slechts toe dat ik naar het westen afbuig, het water weer over. Ik weer terug door het centrum, en kom zowaar een bordje Venlo tegen. deze besluit ik te volgen, de bordjes besluiten helaas anders, en wanneer ik weer in zuidelijke richting door Roermond roets heb ik het al helemaal gehad met het Nederlandsche fietsparadijs. Geef mij maar het ongeregelde Franse wegennet, waar je als fietser zelf bepaald welke kant je op gaat. Zelfs België is niet zo betuttelend wat betreft fietsverkeer, hoewel het daar weer aan andere dingen schort. Enigzins teleurgesteld besluit ik tot Arnhem te treinen, ik heb inmiddels helaas teveel tijd verloren om op tijd in Lochem te zijn. Het treinen naar Arnhem neemt vervolgens nog ruim 1,5 uur in beslag, en wanneer ik daar met de lift het perron wil verlaten wordt ik gepasseerd door een oude indische vrouw die niet in de regen op haar beurt wil wachten. Mijn roeifiets staat inmiddels al in de lift, en ik heb mijn bagage karretje in mijn hand, alleen is er geen plek meer in de lift. In de lijn der verwachtingen pak ik mijn karretje op, en wurm ik mijzelf in de lift. Het vet van de boegspriet laat de nodige schade achter op de kleding van de Indische mevrouw ( ondanks waarschuwingen van mijn kant ). Had ze maar niet zo ongeduldig moeten zijn. De 2e lift op station Arnhem weigert in zijn geheel, dus dan maar met de 3e lift weer naar beneden. Ook daar krijg ik nauwelijks gelegenheid om met fiets en bagage de lift te verlaten. Het is toch zondag vandaag? vanwaar al die haast! Buiten regent het pijpestelen, en is de temperatuur gedaald tot een graad of 11. Het ritje naar Lochem gaat overigens voorspoedig, dankzij de meer dan bekende route. Ook de vermoeidheid van het roetsen is nog niet ingetreden, ik heb natuurlijk even kunnen bijkomen in de trein ( lichamelijk dan, want geestelijk is het een behoorlijke vermoeienis ). Tegen 20.00 uur bel ik aan in Lochem, en staat mij een welkomstcommité te wachten. De zon is inmiddels weer gaan schijnen, de tocht zit er op, een baard van 1,5 week, zweetlucht half afgeregend, ogenschijnlijk niet echt vermoeid maar wel zeer voldaan sluit ik mijn lief weer in de armen. Het laatste stukje naar Brummen gaat per auto, de roeifiets laat ik nog even in Lochem staan.
tot een volgende keer,
Dennis.