Hünsdorf Rahier-Stoumont

Zaterdag 28 augustus. Ik heb besloten om het deze ochtend wat rustiger aan te doen, tegen 8.00 uur sta ik op en omdat ik eigenlijk illegaal aan het kamperen ben breek ik eerst de tent maar op. De lucht is overal blauw, en de dauw hangt nog in het gras. Ook de maan is nog te zien, en het geluid van de kerkklok vertelt me hoe laat het is. Op mijn gemak maak ik koffie onder het afdak, en pak mijn spullen verder in. Om een uur of 9 ben ik klaar voor vertrek, maar met slechts een kleine 4 uur slaap wil het niet meteen vlotten. Ook de energievoorraad is nog niet op orde, en ik moet het eerste uur een paar keer stoppen om wat eten naar binnen te werken. Gaandeweg kom ik weer een beetje op stoom, dat komt goed uit, want veel van de Luxemburgse fietspaden lopen over voormalige spoorlijnen. Bij een benzinestation in Ettelbruck sla ik proviand in, waarvan een gedeelte gelijk maar de inwendige mens versterkt. Tijdens deze korte pauze komt er een regenbuitje over. Na afloop hiervan ga ik weer op pad. De weg slingert langs een snelstromende rivier, en gaat ook langzaam omhoog. Op de met zon beschenen helling stijgt de temperatuur tot boven de 22 graden, en is het best aangenaam. Aan de andere kant van de klim is de afdaling in de schaduw, en regent het weer een beetje. De temperatuur is hier slechts 12 graden. Dan gaat de weg bij een afslag verder omhoog richting Bockholtz, na een kilometer of 4 klimmen ben ik uit het dal, en in een totaal andere omgeving, ronde heuvels waar de wind vrij spel heeft door het ontbreken van bossen. In Wiltz gaat het via een aantal haarspelden naar beneden, en even later zit ik weer op een voormalige spoorlijn.

Vroeger reed hier een treintje

In Schleif stop ik even voor koffie en tosti, op dit punt raak ik ook de route weer eens kwijt. Doordat het gebied dicht bebost is heb ik af en toe geen ontvangst op de gps, en blijf het fietspad volgen wat overigens zeer prettig fietst. Dit pad gaat echter naar Bastogne, en dat is niet de goede route. Ik besluit af te buigen richting de oorsronkelijke route, en stuit daarmee op een fietspad welke van Bastogne naar Houfalize loopt. Ook dit is een voormalige spoorlijn, en dus een voortreffelijke fietsroute. Afgezien van een boom die het pad versperd gaat het als een speer. Het laatste stukje van het pad loopt zeer steil naar beneden ( 17% ) en ik bevind mij in het centrum van Houfalize. Voordat ik me door bier op een terras laat verleiden klim ik weer verder richting het noorden, en bovenaan vind ik dat ik wel weer koffie heb verdient. Via Somerain en Montleban kom ik weer op de groene route uit. Het is blijkbaar weer tijd voor een regenbui, want het valt met bakken naar beneden, de kwaliteit van de wegen is hier typisch Belgisch met veel gaten langs de randen. Ik blijf maar een beetje middenop fietsen zodat ik niet steeds hoef uit te wijken. Het overige verkeer is klaarblijkelijk vertrouwd met deze manier van fietsen, want het levert geen problemen op. Ik zie steeds meer borden met bekende plaatsten zoals Aywaille, Stoumont, Stavelot, en Spa. Op een kruising bij Froidville zie ik een herberg staan, en ik besluit mijzelf voor deze laatste overnachting van mijn vakantie te verwennen. Helaas is er dankzij het formule 1 circus op Francorchamp geen kamer beschikbaar, en volgens de herbergier is dat in de wijde omgeving het geval. Het wordt dus weer kamperen. 2 kilometer verderop bevind zich camping les Salins, en hier is voldoende plek voor mijn tent. Het is tevens de duurste, luidruchtigste, natste en 'gezeligste' camping van mijn reis. Na het opslaan van mijn bivak, het bereiden en eten van de pasta, het douchen, begeef ik mij naar het cafe van de camping om het er even van te nemen. Voordat ik naar het cafe ga wordt er nog iemand per ambulance afgevoerd, gezien de gemiddelde leeftijd op deze hollandsche sta-caravan enclave is dit niet vreemd te noemen. In het café neem ik plaats in het niet rokers kamertje, dan weet je meteen weer hoe een roker zich in een rokers kamertje moet voelen. Ik bestel een dubbele Leffe aan de bar, maar later blijkt dat de niet rokers ruimte bedient wordt. Aan de tafel naast mij blijkt dat mijn aankomst op de camping niet onopgemerkt is gebleven. Ik had redelijk snel aanspraak van wat camping-gasten uit Lochem, die het niet wilde geloven dat ik de volgende dag per roeifiets naar huis zou gaan. Na nog een 2e Leffe besluit ik dat ik dit deprimerende café toch niets voor mij is, en ik zoek mijn slaapplek op. De wekker om 6.00 uur, en morgen de laatste etappe.

tot de volgende keer,
Dennis.