Maar als je optie 1 al een keer gedaan hebt, optie 2 voor mij geen optie is, en optie 3 natuurlijk ook geen onuitputtelijke bron van oplossingen blijft, bedacht ik dat ik natuurlijk ook op een wat meer avontuurlijke manier op mijn werk kan komen, ouderwets liftend.
Ik besluit op een sneeuwachtige dinsdagmorgen de daad bij het woord te voegen en gewapend met 3 plaatsnaamborden ( Amsterdam, Apeldoorn, Brummen ) begeef ik mij naar de doorgaande weg. Omdat er door de sneeuw geen goede stop plek is besluit ik richting een kruising te lopen 2 km verderop. Daar heb ik meteen beet met een lift naar Apeldoorn. Vanaf Apeldoorn is het in principe een rechte weg naar Naarden, maar het tankstation blijkt geen goede locatie. De oprit naar de snelweg is veel beter omdat al het verkeer daar in principe de goede kant op gaat. Het weggebruikers publiek van Apeldoorn is weinig toeschietelijk in het geven van een lift, in acht nemend dat het best wel koud is.
Dan stopt er dan toch een auto van een vertegenwoordiger in heftrucks. De goede man moet naar Hilversum, en dat is een mooi eind in de goede richting. Ik leg uit dat de reden van mijn vervoerkeuze ingegeven is door de combinatie van weersomstandigheden en motorrijden. Hij vertelt dat hij vroeger toen hij op de zeevaartschool zat ook vaak gebruik maakte van de linker danwel rechter duim. In zeemanskostuum gestoken kostte het liften hem geen enkele moeite. Ja zei ik, maar mannen die 3 maanden op zee hebben gezeten lijken mij geen goede keuze om op te pikken ( als vrouw zijnde in dit geval ). Hilversum nadert snel, en bij de afslag krijg ik nauwelijks de kans om de goede plek te bepalen, of er staat al een bolide op mij te wachten. Het weggebruikers publiek van Hilversum is behoorlijk toeschietelijk in het geven van een lift. Tijd voor een praatje voorbij het waarheen waarvoor komt er niet van, want de rit neemt nauwelijks 10 minuten in beslag.
De terugreis gaat in een ruk want onze vrienden uit Hoofddorp hebben bij ons thuis afgesproken, en komen me voor de deur afhalen, en thuis voor de deur afzetten. De volgende dag is de ergste sneeuw van het wegdek verdwenen, en pak ik gewoon weer de motor. Het eerste stukje naar de weg is nog wel glad, en het laatste stukje op het parkeerterrein is niet optimaal, maar daartussen gaat het prima.
Na weer een sneeuwvol weekeinde besluit ik de lift truc nog een keer toe te passen, maar nu pak ik het anders aan. Mijn buurman Freek ( van de Landrover ) werkt in Apeldoorn, dus dat is geregeld. Wederom blijkt Apeldoorn een lastige vertrekplek te zijn, en uiteindelijk na een half uur stopt er een aftandse Ford mondeo, de rooklucht komt mij tegemoet wanneer ik het achterportier open doe. 2 allervriendelijkste mensen ( man en vrouw ) die zojuist! van een hiphop dance trance feestje afkomstig waren bezetten de voorste zetels, in de achterbak huist een herder. De keuze is met de frequentie van een half uur op de volgende lift te wachten, of dankbaar gebruik maken van deze toch wel vriendelijke mensen niet een lastige. Het laatste is het geworden, de lift gaat maar tot aan Barneveld, en dat is toch ook wel aardig volk voor de liftende medemens. Een ITer uit Ede nodigt mij in zijn Toyota Corolla Verso uit, voor een lift naar wederom Hilversum. Op dezelfde plek als de vorige keer, wordt mij daar een warme zetel in een bestelauto bezorgd. De bestuurder is botenpoetser, maar door de vorst heeft hij een vrije dag ( wat ook een goed idee is ).
De terugweg is de eerste lift van collega ( en directielid ) Wiebe die in Barneveld resideert. Gezien op de heenweg Barneveld weinig problemen gaf, lijkt het mij een zekere zaak dat ik binnen afzienbare tijd Barneveld weer zal verlaten. Het kost toch enige overredingskracht om op benzinestation Palm Pol de juiste persoon ertoe te bewegen mij een lift aan te bieden. De vrouwelijke bestuurders durven het niet aan, terwijl Rutgers the Hitcher toch een film uit een heel ander decennium is. Een vriendelijke meneer uit Lochem brengt uitkomst, en doordat hij met zijn Volvo er nogal de vaart in houd, wordt de verloren tijd enigszins goed gemaakt. Langs het Apeldoorns kanaal ga ik op zoek naar mijn laatste lift, en gezien de inmiddels ingevallen duister, belicht ik mijn bordje Brummen met mijn uit voorbedachte rade meegenomen fietslampje. Een plaatsgenoot herkent zich in de tekst op mijn liftbord en stuurt zijn Lupo richting de berm.
Met een minuut of 20 wordt ik bij onze oprijlaan afgezet en ben ik weer thuis.
Een hele efficiënte manier van forenzen is het niet, maar je hebt wel weer wat om over te bloggen.
Via Carolien heb ik begrepen dat Simone een standbeeld voor mij gaat oprichten voor mijn reismethode.
Er zijn weer een aantal automobilisten die een volgende keer gewoon weer iemand mee nemen die aan het liften is. Als het sociaal weer aanvaardbaar is, dan zou het zo maar een bijdrage aan het file probleem kunnen zijn.
