Altijd al het idee gehad dat je volgende vervoermiddel groter moet zijn, dat je moet concurreren met medeweggebruikers. Tegenwoordig tel je niet meer mee als je niet met een suv in de file staat. Ik kan het weten, want ik beweeg mij tussen de files door op de motor. Ik zie de afgelopen 6 jaar het wagenpark van Nederland door mijn achteruitkijkspiegel steeds groter worden. Nu heb ik al de beschikking over een groot formaat auto ( Chevrolet Suburban als oldtimerhobby ), maar om het verkeer echt een keer vanuit een ander perspectief te bekijken heb ik mij op een vrachtautorijles laten trakteren.
Met dank aan schoonmoeder Truus, die elk jaar weer vraagt wat of ik toch voor mijn verjaardag wil hebben, heb ik afgelopen woensdagochtend om 8 uur 's morgens de trap van een Daf 95XF beklommen. Na een korte uitleg over gewicht, lengte, hoogte, en het aantal versnellingen ( 16 in een stapelbak ) was het tijd om te gaan rijden. We rijden weg in de 3e versnelling, en gaan binnen de bebouwde kom van Apeldoorn door tot de 7e en rijden dan pas 50. Volgens de instructeur is 80% van de vrachtauto's tegenwoordig uitgerust met een automatische versnellingsbak, en gedurende het eerste half uur begrijp ik waarom. Zolang het gevaarte rolt, hoef je niet verder terug dan de 5e versnelling, een hele geruststelling. Vluchtheuvels in het midden van de weg moeten opeens worden ontweken, en bij het rechtsafslaan, moet ook de linkerrijbaan vrij zijn. Verder moet de achteras in de gaten gehouden worden, want deze heeft een geheel eigen wil, en zoekt graag bermen en stoepranden op. Maar als na een klein uurtje de instructeur vraagt of dit echt de eerste keer is dat ik in een vrachtauto stuur, krijg ik toch nog wat vertrouwen in mijn stuurmanskunsten. Na anderhalf uur zit de pret er alweer op, en parkeer ik de truck als een volleerd chauffeur langs de stoeprand bij de rijschool. Het was vooral een nuttige ervaring, om eens vanuit het perspectief van een vrachtauto naar het verkeer te kijken. Vooral het onzichtbare van fietspaden, en de extra ruimte die je nodig hebt om een bocht te nemen.
Mij lijkt het zeer nuttig voor iedereen die zijn A en of B rijbewijs haalt ook eens minimaal een keer achter het stuur van een truck kruipt.
vrijdag 26 december 2008
donderdag 27 november 2008
Gekken en kinderen
spreken de waarheid zegt men wel eens.
En toch wordt er bijna nooit naar deze bevolkingsgroepen geluisterd.
Om daar enigzins verandering in aan te brengen wil ik graag de hyves pagina van mijn dochter van 12 onder de aandacht brengen. Ik ben vegetariër is een verzameling aan het worden die redenen aandraagt waarom men geen vlees zou
moeten eten.
Mijn reden om geen vlees te eten gaat wat verder dan alleen het dierenleed.
In wezen eten we onze eigen planeet op door op de huidige schaal vlees te blijven eten.
De oppervlakte aarde die nodig is om b.v. 1 kg vlees te produceren is vele malen groter dan 1 kg plantaardig voedsel ( met dezelfde voedingswaarde, vitaminen, mineralen ).
Omdat in ons land de veestapel zo groot is, en er geen ruimte in ons land is om al dat voedsel te verbouwen worden er regenwouden gekapt zodat er sojabonen geteelt kunnen worden, die met scheepsladingen weer worden geimporteerd om als varkensvoer te dienen.
Als iedereen die vlees eet nou eens zijn eigen vlees zou moeten bereiden ( vangen, slachten, klaarmaken, eten ) dan zijn er plotseling een heleboel mensen die dat slachten van dieren toch wel weerzinwekkend vinden. Eet het dan ook niet op, zei de gek.
En toch wordt er bijna nooit naar deze bevolkingsgroepen geluisterd.
Om daar enigzins verandering in aan te brengen wil ik graag de hyves pagina van mijn dochter van 12 onder de aandacht brengen. Ik ben vegetariër is een verzameling aan het worden die redenen aandraagt waarom men geen vlees zou
moeten eten.Mijn reden om geen vlees te eten gaat wat verder dan alleen het dierenleed.
In wezen eten we onze eigen planeet op door op de huidige schaal vlees te blijven eten.
De oppervlakte aarde die nodig is om b.v. 1 kg vlees te produceren is vele malen groter dan 1 kg plantaardig voedsel ( met dezelfde voedingswaarde, vitaminen, mineralen ).
Omdat in ons land de veestapel zo groot is, en er geen ruimte in ons land is om al dat voedsel te verbouwen worden er regenwouden gekapt zodat er sojabonen geteelt kunnen worden, die met scheepsladingen weer worden geimporteerd om als varkensvoer te dienen.
Als iedereen die vlees eet nou eens zijn eigen vlees zou moeten bereiden ( vangen, slachten, klaarmaken, eten ) dan zijn er plotseling een heleboel mensen die dat slachten van dieren toch wel weerzinwekkend vinden. Eet het dan ook niet op, zei de gek.
maandag 17 november 2008
Roeien
Al in de tijd van de Vikingen werd gebruik gemaakt van roeiriemen om vaartuigen voort te bewegen, als de wind onvoldoende was. Het roeien is dus al heel erg oud.
Tegenwoordig wordt er alleen nog maar geroeid als sport, of voor de ontspanning.
Via een omweg ben ikzelf in aanraking gekomen met de roeisport. Waarschijnlijk ben ik in een vorig leven nooit Viking geweest. Tegen de evolutieleer in waarbij het leven in het water ontstaat, en later het land op komt, ben ik begonnen met ligfietsen in 1999. Niet veel later wordt ik geconfronteerd met een roeifietsster op de ringvaartdijk bij Rijsenhout.
Dit wil ik ook, de alleweder ligfiets voor de winter, en in de zomermaanden lekker roetsen. Een jaar later huur ik bij Thys Industrial designs in Middelburg een roeifiets, meteen druk ermee trainen, want er wordt een heus EK verreden in september.
Helaas eindigt mijn training in een valpartij op de ringvaartdijk bij Rijsenhout. De circel is rond zou je zeggen, maar het jaar erop meld ik mij weer bij Derk Thys voor een nieuwe poging. Meer succesvol deze keer, en de roeifiets komt permanent in de schuur te staan.
Op dat EK kom ik in aanraking met grootheden als Nico Rienks, Frans Göbel, en Ronald Florijn. Dat deze mannen op een roeifiets erg hard gaan komt omdat ze doorgeëvolueerd zijn van uit het water het land op. Dit is interessant, ik heb het dus helemaal verkeerd aangepakt, ik had natuurlijk gewoon Darwin moeten volgen en ook in het water beginnen, en dan pas het land op.
Om de schade enig zins in te halen heb ik mij dit jaar aangemeld bij de Zutphense roeivereniging Isala. Roeien op het water heeft iets mystieks, iets historisch, het gevoel dat je bekruipt wanneer je de riemen door het water haalt, en vooruit glijdt door het rimpelloze water is eigenlijk onbeschrijfelijk. De beroering die de riemen, en de skiff in het water achterlaten zijn slechts korte tijd het bewijs dat je er zojuist doorheen geklieft bent. Inmiddels heb ik 2 roeiexamens met goed gevolg afgelegd en mag ik hiermee zelfstandig in de skiff het water op ( twente kanaal )
De evolutie theorie heeft voor mij niet gewerkt, op het EK roeifietsen van afgelopen september heb ik een van mijn mindere resultaten geboekt.
maandag 27 oktober 2008
Joeri
2 weken geleden bereikte mij het bericht van het heengaan van Joeri.
Hij was slechts 38 jaar oud, een maand jonger dan ikzelf. Begin dit jaar zijn baan opgezegd, de huur opgezegd, spullen in opslag. Hij vroeg aan mij of ik zijn vleugel voor een tijdje wilde gebruiken, zodat deze in zijn afwezigheid bespeeld zou blijven. Mijn dochter Jessy zit op pianoles, dus dat aanbod slaan we niet af.
In een mailtje gaf hij beknopt weer waar hij mee worstelde:
“Ik werk al zo lang op halve kracht, en dat heeft me zoveel energie gekost (een beetje paradoxaal, maar het is echt zo, want je krijgt na verloop van tijd de balen van jezelf) dat ik de pijp maar aan Maarten heb gegeven. Mijn plannen zijn voorlopig nog heel vaag. Eerst ga ik op een fietsvakantie met open einde.”
Een midlife crisis, het roer omgooien, even adempauze van de tredmolen waarin wij ons bevinden.
Tijdens de roeifietsvakantie op Kreta dit voorjaar heb ik veel met Joeri opgetrokken. Onderweg waren wij steeds aan elkaar gewaagd, bergop, bergaf. Op rustdagen zagen we hem niet, pas bij het eten, en daarna het drinken was Joeri er altijd bij.
Hij heeft een innemende persoonlijkheid, een ontwapenende glimlach, doordringende ogen, is een beetje een verstrooide professor, laat vaak belangrijke dingen op zijn beloop, en het komt altijd op zijn pootjes terecht. Iemand die met iedereen vrienden maakt, maar ook iemand die geen gevaar of probleem ziet.
Onderweg naar het EK Roeifietsen verloor hij zijn paspoort en portefeuille, de dinsdag na het EK zou hij naar de Verenigde Staten vliegen voor een lange roetstocht van kust naar kust.
Was dit een teken van boven, zonder paspoort valt er immers niet te vliegen, en zeker niet naar de VS.
Een week later krijg ik mail van Joeri:
Ha Dennis,
Niks teruggevonden. Maar niet getreurd, want ik zit evengoed in de VS, zie binnenkort een verslagje op de website van derk. Ik kom net uit de wildernis van Yosemite, en zit in het stadje Bishop. Erg mooi hier allemaal.
Groeten, Joeri
Het volgende bericht uit de VS was dat van Derk die doorgaf dat Joeri verongelukt was ergens op een Highway, door een busje van achteren aangereden...
Elke keer als ik aan Joeri denk dan leeft hij gewoon nog, dit puzzelstukje valt gewoon niet op zijn plaats. Dit komt uit die andere puzzel, en gaat gewoon hier niet passen.
Zijn mobiele nummer staat gewoon in mijn telefoon, ik kan hem ieder moment opbellen. Als hij er niet is dan hoor ik zijn stem die vraag of ik een boodschap achter wil laten.
Hij was slechts 38 jaar oud, een maand jonger dan ikzelf. Begin dit jaar zijn baan opgezegd, de huur opgezegd, spullen in opslag. Hij vroeg aan mij of ik zijn vleugel voor een tijdje wilde gebruiken, zodat deze in zijn afwezigheid bespeeld zou blijven. Mijn dochter Jessy zit op pianoles, dus dat aanbod slaan we niet af.
In een mailtje gaf hij beknopt weer waar hij mee worstelde:
“Ik werk al zo lang op halve kracht, en dat heeft me zoveel energie gekost (een beetje paradoxaal, maar het is echt zo, want je krijgt na verloop van tijd de balen van jezelf) dat ik de pijp maar aan Maarten heb gegeven. Mijn plannen zijn voorlopig nog heel vaag. Eerst ga ik op een fietsvakantie met open einde.”
Een midlife crisis, het roer omgooien, even adempauze van de tredmolen waarin wij ons bevinden.
Tijdens de roeifietsvakantie op Kreta dit voorjaar heb ik veel met Joeri opgetrokken. Onderweg waren wij steeds aan elkaar gewaagd, bergop, bergaf. Op rustdagen zagen we hem niet, pas bij het eten, en daarna het drinken was Joeri er altijd bij.
Hij heeft een innemende persoonlijkheid, een ontwapenende glimlach, doordringende ogen, is een beetje een verstrooide professor, laat vaak belangrijke dingen op zijn beloop, en het komt altijd op zijn pootjes terecht. Iemand die met iedereen vrienden maakt, maar ook iemand die geen gevaar of probleem ziet.
Onderweg naar het EK Roeifietsen verloor hij zijn paspoort en portefeuille, de dinsdag na het EK zou hij naar de Verenigde Staten vliegen voor een lange roetstocht van kust naar kust.
Was dit een teken van boven, zonder paspoort valt er immers niet te vliegen, en zeker niet naar de VS.
Een week later krijg ik mail van Joeri:
Ha Dennis,
Niks teruggevonden. Maar niet getreurd, want ik zit evengoed in de VS, zie binnenkort een verslagje op de website van derk. Ik kom net uit de wildernis van Yosemite, en zit in het stadje Bishop. Erg mooi hier allemaal.
Groeten, Joeri
Het volgende bericht uit de VS was dat van Derk die doorgaf dat Joeri verongelukt was ergens op een Highway, door een busje van achteren aangereden...
Elke keer als ik aan Joeri denk dan leeft hij gewoon nog, dit puzzelstukje valt gewoon niet op zijn plaats. Dit komt uit die andere puzzel, en gaat gewoon hier niet passen.
Zijn mobiele nummer staat gewoon in mijn telefoon, ik kan hem ieder moment opbellen. Als hij er niet is dan hoor ik zijn stem die vraag of ik een boodschap achter wil laten.
donderdag 9 oktober 2008
filevrije dag
Hoewel elke dag voor mij een redelijk filevrije dag is, want ik gebruik motor en fiets voor woon-werkverkeer, heb ik vandaag extra mijn best gedaan door met de ligfiets naar het werk te reizen. Ik heb weinig gemerkt van inspanningen om het fileleed te verzachten. Op mijn rit van 92 km heb ik zegge en schrijve 3 brommers gezien, en 4 nog schoolgaande fietsers. Dat is beduidend minder dan normaal op een niet filevrije dag.
Ik had mijn voorgesteld dat de file niet op de A1 zou staan, maar dat de fietspaden nu eindelijk eens een keer flink bevolkt zouden zijn. Op het werk zouden alle spitsuurautorijdendecollega's mij en andere filemijders een staande ovatie bezorgen voor het feit dat ze nu eindelijk eens lekker door konden rijden. Niets is minder waar, zelfs een bedankje kon er niet vanaf, sloof je je daarvoor uit.
Volgens de ANWB was er wel degelijk een positief effect merkbaar vandaag t.o.v. andere donderdagen. Ze waren alleen de wegwerkers vergeten te vertellen dat ze vooral vandaag niet uit moesten lopen met hun werkzaamheden. Ook die ene vrachtwagenchauffeur had geen pech moeten krijgen. Er zijn dagelijks aanrijdingen die voor oponthoud zorgen. Dit zijn de oorzaken van de files, en deze kunnen maar lastig bestreden worden. Het enige wat van invloed is wanneer de verkeersdrukte afneemt is de lengte en dus de duur van de file.
Ik kan mij inmiddels niet meer druk maken om de verstokte automobilist die slechts 10 tot 15 km afstand besluit met de auto te overbruggen. Helaas zal ik ze moeten compenseren in CO2 uitstoot. Er zullen altijd mensen nodig zijn die het overmatig autogebruik middelen door geen of heel weinig auto te rijden.
Wat zou er gebeuren wanneer iedereen wordt opgeroepen tot een nationale filedag? Carpoolers gewoon weer lekker in je eigen auto naar het werk, ookal heb je geen auto, gewoon eentje huren met speciale filedag korting. Gatis sleutelhangers uitdelen voor deelnemers die zeggen met de auto te gaan ( waar kan ik tekenen?). Ik durf te beweren dat deze actie meer ruimte op de weg zal opleveren, mensen zijn nu eenmaal geneigd om overal tegenin te gaan.
Ik had mijn voorgesteld dat de file niet op de A1 zou staan, maar dat de fietspaden nu eindelijk eens een keer flink bevolkt zouden zijn. Op het werk zouden alle spitsuurautorijdendecollega's mij en andere filemijders een staande ovatie bezorgen voor het feit dat ze nu eindelijk eens lekker door konden rijden. Niets is minder waar, zelfs een bedankje kon er niet vanaf, sloof je je daarvoor uit.
Volgens de ANWB was er wel degelijk een positief effect merkbaar vandaag t.o.v. andere donderdagen. Ze waren alleen de wegwerkers vergeten te vertellen dat ze vooral vandaag niet uit moesten lopen met hun werkzaamheden. Ook die ene vrachtwagenchauffeur had geen pech moeten krijgen. Er zijn dagelijks aanrijdingen die voor oponthoud zorgen. Dit zijn de oorzaken van de files, en deze kunnen maar lastig bestreden worden. Het enige wat van invloed is wanneer de verkeersdrukte afneemt is de lengte en dus de duur van de file.
Ik kan mij inmiddels niet meer druk maken om de verstokte automobilist die slechts 10 tot 15 km afstand besluit met de auto te overbruggen. Helaas zal ik ze moeten compenseren in CO2 uitstoot. Er zullen altijd mensen nodig zijn die het overmatig autogebruik middelen door geen of heel weinig auto te rijden.
Wat zou er gebeuren wanneer iedereen wordt opgeroepen tot een nationale filedag? Carpoolers gewoon weer lekker in je eigen auto naar het werk, ookal heb je geen auto, gewoon eentje huren met speciale filedag korting. Gatis sleutelhangers uitdelen voor deelnemers die zeggen met de auto te gaan ( waar kan ik tekenen?). Ik durf te beweren dat deze actie meer ruimte op de weg zal opleveren, mensen zijn nu eenmaal geneigd om overal tegenin te gaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)