Stoumont - Brummen

Zondag 29 augustus, om 6.00 uur sta ik op, het is een klein beetje schemerig, en erg nat, maar geen regen. De hele camping is nog in diepe rust, als ik om 7.00 uur tussen de slagbomen door vertrek. Mijn gemiddelde snelheid het eerste uur blijft ruim boven de 30, tot zich de eerste beklimming aandient in Remouchamps. Vandaag geen groene route volgen, maar de kortste weg naar huis. Ik heb een strak schema omdat ik 's avonds in Lochem blijf eten. Carolien en Jessy zijn daar bij vrienden op bezoek.
Als alles meezit kan ik daar rond 19.30 zijn. Vanaf Remouchamps gaat het richting Louveigne, en Banneux, vanaf Banneux richting Nessonvaux, alleen deze plaats wordt niet aangegeven op de kruising waar ik het verwacht. Ik rijd nog even door, en als ik Banneux verlaat weet ik dat ik fout zit. Terug Banneux in blijkt dat het bord er wel staat, maar alleen als je vanaf de andere kant komt. Vanaf Nessonvaux moet ik richting Olne, en ook hier geen enkele aanwijzing welke weg ik in moet slaan. Navraag bij een groepje wielrenners levert niet alleen de juiste weg op, maar ook een opmerking dat het wel heel steil is naar Olne. In Olne staat de kermis op de doorgaande weg, maar op dit tijdstip is alles dicht en kan ik gewoon tussen de attracties door manouvreren. In Soumagne is het tijd voor wat broodjes, een groot voordeel van België is dat de bakker gewoon op zondag open is. In Saint Remy is een wegomleiding, en wordt ik rechtsaf gedirigeerd. Op mijn gps raak is steeds verder van mijn doel verwijderd, en het duurt wel erg lang voor ik weer een bordje van de omleidingsroute tegen kom. Na ruim een half uur geen bordje, en de nodige hellingen besluit ik weer om te keren. Terug bij de wegomleiding zie ik een bord voor fietsers die wel rechtdoor mogen richting Visé, alleen van deze kant zichtbaar. Na deze frustrerende detour gaat het weer de goede kant op, en om een uur of 11.00 bereik ik Maastricht. Het is wel weer even wennen om op fietspaden te rijden, ook de vele verkeerslichten haalt behoorlijk de vaart er uit. Nadat ik Maastricht weer heb verlaten volg ik het Juliana kanaal naar het noorden.

Fietspad lans het Juliana kanaal

De kwaliteit van het fietspad laat behoorlijk te wensen over, ook de routebewijzering voor fietsers is ver onder de maat, Zelfs de Lange afstands fietsroute LF3b gaat over een in abominabele staat verkerend karrepad. In café Harmoniezaal het Heuske stop ik voor sanitair en koffie. Ook een praatje met de vriendelijke barman sla ik niet af. Natuurlijk moet ik vertellen waar ik naar toe ga, en de barman vind mijn plan maar wat bijzonder. De rest van de stamgasten lijken overigens al sinds de ochtendmis aan hun barkruk vastgeplakt te zitten, en gaan niet op de uitnodiging van de barman in om mij te zien vertrekken op de roeifiets. Ik wissel een aantal keren van oever, maar aan beide kanten is het huilen met de pet op, het lijkt wel alsof er sinds het overlijden van Juliana, aan het kanaal ook geen onderhoud meer gepleegd is. Al ploeterend bereik ik Roermond. Hier is het tijd voor een korte pauze in het oude centrum.
De bediening is ronduit slecht te noemen, bij het afrekenen tel ik het wisselgeld nog even na, en er blijkt te weinig te zijn. gauw weg hier, maar dat valt nog niet mee. Als ik het centrum verlaat wil ik in noordelijke richting, alleen het fietspad staat slechts toe dat ik naar het westen afbuig, het water weer over. Ik weer terug door het centrum, en kom zowaar een bordje Venlo tegen. deze besluit ik te volgen, de bordjes besluiten helaas anders, en wanneer ik weer in zuidelijke richting door Roermond roets heb ik het al helemaal gehad met het Nederlandsche fietsparadijs. Geef mij maar het ongeregelde Franse wegennet, waar je als fietser zelf bepaald welke kant je op gaat. Zelfs België is niet zo betuttelend wat betreft fietsverkeer, hoewel het daar weer aan andere dingen schort. Enigzins teleurgesteld besluit ik tot Arnhem te treinen, ik heb inmiddels helaas teveel tijd verloren om op tijd in Lochem te zijn. Het treinen naar Arnhem neemt vervolgens nog ruim 1,5 uur in beslag, en wanneer ik daar met de lift het perron wil verlaten wordt ik gepasseerd door een oude indische vrouw die niet in de regen op haar beurt wil wachten. Mijn roeifiets staat inmiddels al in de lift, en ik heb mijn bagage karretje in mijn hand, alleen is er geen plek meer in de lift. In de lijn der verwachtingen pak ik mijn karretje op, en wurm ik mijzelf in de lift. Het vet van de boegspriet laat de nodige schade achter op de kleding van de Indische mevrouw ( ondanks waarschuwingen van mijn kant ). Had ze maar niet zo ongeduldig moeten zijn. De 2e lift op station Arnhem weigert in zijn geheel, dus dan maar met de 3e lift weer naar beneden. Ook daar krijg ik nauwelijks gelegenheid om met fiets en bagage de lift te verlaten. Het is toch zondag vandaag? vanwaar al die haast! Buiten regent het pijpestelen, en is de temperatuur gedaald tot een graad of 11. Het ritje naar Lochem gaat overigens voorspoedig, dankzij de meer dan bekende route. Ook de vermoeidheid van het roetsen is nog niet ingetreden, ik heb natuurlijk even kunnen bijkomen in de trein ( lichamelijk dan, want geestelijk is het een behoorlijke vermoeienis ). Tegen 20.00 uur bel ik aan in Lochem, en staat mij een welkomstcommité te wachten. De zon is inmiddels weer gaan schijnen, de tocht zit er op, een baard van 1,5 week, zweetlucht half afgeregend, ogenschijnlijk niet echt vermoeid maar wel zeer voldaan sluit ik mijn lief weer in de armen. Het laatste stukje naar Brummen gaat per auto, de roeifiets laat ik nog even in Lochem staan.

tot een volgende keer,
Dennis.

Hünsdorf Rahier-Stoumont

Zaterdag 28 augustus. Ik heb besloten om het deze ochtend wat rustiger aan te doen, tegen 8.00 uur sta ik op en omdat ik eigenlijk illegaal aan het kamperen ben breek ik eerst de tent maar op. De lucht is overal blauw, en de dauw hangt nog in het gras. Ook de maan is nog te zien, en het geluid van de kerkklok vertelt me hoe laat het is. Op mijn gemak maak ik koffie onder het afdak, en pak mijn spullen verder in. Om een uur of 9 ben ik klaar voor vertrek, maar met slechts een kleine 4 uur slaap wil het niet meteen vlotten. Ook de energievoorraad is nog niet op orde, en ik moet het eerste uur een paar keer stoppen om wat eten naar binnen te werken. Gaandeweg kom ik weer een beetje op stoom, dat komt goed uit, want veel van de Luxemburgse fietspaden lopen over voormalige spoorlijnen. Bij een benzinestation in Ettelbruck sla ik proviand in, waarvan een gedeelte gelijk maar de inwendige mens versterkt. Tijdens deze korte pauze komt er een regenbuitje over. Na afloop hiervan ga ik weer op pad. De weg slingert langs een snelstromende rivier, en gaat ook langzaam omhoog. Op de met zon beschenen helling stijgt de temperatuur tot boven de 22 graden, en is het best aangenaam. Aan de andere kant van de klim is de afdaling in de schaduw, en regent het weer een beetje. De temperatuur is hier slechts 12 graden. Dan gaat de weg bij een afslag verder omhoog richting Bockholtz, na een kilometer of 4 klimmen ben ik uit het dal, en in een totaal andere omgeving, ronde heuvels waar de wind vrij spel heeft door het ontbreken van bossen. In Wiltz gaat het via een aantal haarspelden naar beneden, en even later zit ik weer op een voormalige spoorlijn.

Vroeger reed hier een treintje

In Schleif stop ik even voor koffie en tosti, op dit punt raak ik ook de route weer eens kwijt. Doordat het gebied dicht bebost is heb ik af en toe geen ontvangst op de gps, en blijf het fietspad volgen wat overigens zeer prettig fietst. Dit pad gaat echter naar Bastogne, en dat is niet de goede route. Ik besluit af te buigen richting de oorsronkelijke route, en stuit daarmee op een fietspad welke van Bastogne naar Houfalize loopt. Ook dit is een voormalige spoorlijn, en dus een voortreffelijke fietsroute. Afgezien van een boom die het pad versperd gaat het als een speer. Het laatste stukje van het pad loopt zeer steil naar beneden ( 17% ) en ik bevind mij in het centrum van Houfalize. Voordat ik me door bier op een terras laat verleiden klim ik weer verder richting het noorden, en bovenaan vind ik dat ik wel weer koffie heb verdient. Via Somerain en Montleban kom ik weer op de groene route uit. Het is blijkbaar weer tijd voor een regenbui, want het valt met bakken naar beneden, de kwaliteit van de wegen is hier typisch Belgisch met veel gaten langs de randen. Ik blijf maar een beetje middenop fietsen zodat ik niet steeds hoef uit te wijken. Het overige verkeer is klaarblijkelijk vertrouwd met deze manier van fietsen, want het levert geen problemen op. Ik zie steeds meer borden met bekende plaatsten zoals Aywaille, Stoumont, Stavelot, en Spa. Op een kruising bij Froidville zie ik een herberg staan, en ik besluit mijzelf voor deze laatste overnachting van mijn vakantie te verwennen. Helaas is er dankzij het formule 1 circus op Francorchamp geen kamer beschikbaar, en volgens de herbergier is dat in de wijde omgeving het geval. Het wordt dus weer kamperen. 2 kilometer verderop bevind zich camping les Salins, en hier is voldoende plek voor mijn tent. Het is tevens de duurste, luidruchtigste, natste en 'gezeligste' camping van mijn reis. Na het opslaan van mijn bivak, het bereiden en eten van de pasta, het douchen, begeef ik mij naar het cafe van de camping om het er even van te nemen. Voordat ik naar het cafe ga wordt er nog iemand per ambulance afgevoerd, gezien de gemiddelde leeftijd op deze hollandsche sta-caravan enclave is dit niet vreemd te noemen. In het café neem ik plaats in het niet rokers kamertje, dan weet je meteen weer hoe een roker zich in een rokers kamertje moet voelen. Ik bestel een dubbele Leffe aan de bar, maar later blijkt dat de niet rokers ruimte bedient wordt. Aan de tafel naast mij blijkt dat mijn aankomst op de camping niet onopgemerkt is gebleven. Ik had redelijk snel aanspraak van wat camping-gasten uit Lochem, die het niet wilde geloven dat ik de volgende dag per roeifiets naar huis zou gaan. Na nog een 2e Leffe besluit ik dat ik dit deprimerende café toch niets voor mij is, en ik zoek mijn slaapplek op. De wekker om 6.00 uur, en morgen de laatste etappe.

tot de volgende keer,
Dennis.