40 plus

Er komt voor de meeste mensen een moment in hun leven dat de leeftijd van 40 bereikt wordt. Ruim van te voren wordt deze respectabele leeftijd door mijn huisgenoten aangekondigd, geassocieerd met ouwe lul wel te verstaan.
Gelukkig ken ik niet het bestaan van spelletjes die je nog moet doen, of boeken die je nog moet lezen voordat je 40 wordt, dus het valt heus wel mee met deze leeftijdsgrens. Trouwen doe je trouwens ook niet voor je 40 bent, aldus de Havenzangers. Als ik me daar aan had gehouden dan was mij de hoon bespaard gebleven.

Tegenwoordig worden mensen ouder, en is 40 het nieuwe 20, 60 het nieuwe 30, en wit het nieuwe zwart.

Er schijnt zelfs een vrouw van 60 in de Playboy te staan, en dat is oud genoeg om mijn moeder te zijn.... ( ik moet er niet aan denken overigens, mijn moeder die in de playboy staat )

Ik bedenk mijzelf ook wel eens 2 jaar jonger, refererend aan de nieuwe pensioenleeftijd van 67, zodat ik toch met 65 mijn AOW kan ophalen.

Dat is overigens nog 27 jaar weg, dus ik ben nog lang niet afgeschreven.
Wil ik zonder deze leeftijdscorrectie toch met 65 stoppen met werken, dan kan ik altijd aan mijn baas vragen of hij me wil ontslaan. Op dat moment heb ik genoeg jaren gewerkt om de komende 2 jaar WW te ontvangen, een mooie overbrugging totaan de AOW.

Voorlopig ben ik afgelopen zaterdag in de Efteling geweest, dus ik voel me weer helemaal jong...

De reis is het reisdoel deel II

In Leiden aangekomen wacht ons een warm welkom van Arjen en Simone, die in die volgorde ook thuis komen. Om te voorkomen dat we voor een dichte deur stonden had Carolien bij een vorig bezoek al de beschikking over de huissleutel gekregen. Koffie, ja lekker, met melk en suiker graag. Tja zegt Arjen, wij drinken altijd zwart, dus even zoeken naar suiker en melk. In de koelkast die zich in de schuur bevind worden een paar net over de datum kuipjes opgeduikeld, en uit een keukenla komt van achter en onder het potje met het witte poeder. 1 schepje? doe er maar 2. Gatverdegatver, zoute koffie, echt heel goor. Dan maar gelijk een 2e bak om de smaak weg te spoelen, nu met echte suiker. Na het douchen verzorgt Simone de inwendige mens met een overheerlijke vegetarische pasta maaltijd, want jullie fietsers zullen wel honger hebben.
Na het eten, nog even de stad in, Simone blijft thuis, want morgen moet ze werken.
Het draait uit op een avondje snoekeren, waarbij Arjen's niveau naarmate de avond vordert langzaam bij mijn niveau in de buurt komt, en ik het laatste potje toch nog win. De volgende dag staat in het teken van familie en bekenden bezoeken, na het ontbijt nog even ontspannen de boegsprieten invetten, de bidons vullen, de bagage weer op de fiets hangen, en natuurlijk de regenjassen vergeten. ( niet meer nodig ).
De bezoekcyclus start bij Arjen's moeder waar ik vroeger ook nog wel eens kwam, daarna mijn ouders. Omdat mijn broer er ook is, en we tenslotte een roeifietstandem tot onze beschikking hebben wil hij een ritje achterop ook wel wagen. Wel even wat anders dan een racefiets, en hij stapt na de rit af, nog wat nadelen van de roeifiets opsommend. De volgende stop is bij Piet en Janine in Hillegom. Het is een grote verrassing dat we daar onaangekondigd op de stoep staan. Het onthaal is evenwel hartelijk. Nu we er toch zijn, mogen we pas weg na soep met brood, en trekken we door naar Haarlem. Slechts 45 km vandaag vanaf Leiden, en we zijn alweer op de eindbestemming aangekomen. We blijven overnachten bij Truus ( schoonmoeder ), de roeifietstandem wordt door de voordeur naar achter het huis gemanoeuvreerd. ( de achterom heeft teveel haakse bochten voor het lange lel. )
De volgende dag hebben we afgesproken bij Theo en Annemiek voor een brunch in Almere.
Het is ongeveer 60km naar Almere, en deze tocht verloopt voorspoedig. Wanneer wij aankomen in Almere staat de tafel reeds gedekt met heerlijkheden. Theo en Annemiek doen ons uitgeleide van Almere, want verdwalen is hier zo gepiept. We memoreren nog even het bijzondere feit dat we met de enige twee roeifietstandems ter wereld naast elkaar over het fietspad zoeven. Even voorbij de Eemhof nemen we afscheid en zetten we de laatste 60km naar Brummen in. Na de patat in Harskamp is het nog maar 30km, en moe maar voldaan leggen we aan in het vertrouwde Brummen. in totaal hebben we 350km in 3 dagen afgelegd, voorwaar een hele prestatie.

De reis is het reisdoel Deel I

Op vrijdag 8 mei gaan Carolien en mijzelf op de roeifietstandem een lang weekend naar het westen. Op bezoek bij vrienden en familie, en als onderliggend thema de roeifietstandem beoordelen.
De weersvoorspellingen maken dat het vrijdag een spannend tochtje kan gaan worden. Een buienfront met windstoten trekt van west naar oost over Nederland. Precies de omgekeerde richting die wij afleggen. Carolien twijfeld nog of we wel moeten gaan, ze vind het al spannend genoeg zonder deze vooruitzichten.
De route staat in de gps, maar tot aan Woerden ken ik de weg uit mijn hoofd.

Bij Scherpenzeel moeten we door een fietstunnel, en hier dreigt het hele weekend te eindigen. Het is een eenrichtings fietstunnel met een bocht erin, dus niet al te breed, en met de lengte van de tandem heb je al gauw de hele breedte nodig. In de tunnel ligt echter een partij modder waardoor de tandem zijn grip verliest en wij jammerlijk tegen het ruwe asfalt kwakken.
Licht beurs en verrijkt met enkele schaafplekken krabbellen we weer overeind, dit gaat gepaard met wat woorden die in deze blog niet thuis horen. De tandem komt redelijk ongeschonden uit de strijd, slechts het stuur rechtzetten, en een van de 2 aandrijfkabels weer opnieuw opleggen. Nog 85km te gaan naar Leiden, nog steeds met een korte ei.

De beurse plekken zijn pijnlijk, maar beweging is noodzakelijk om verder leed te voorkomen is mijn ervaring. Na Woudenberg moeten we de piramide van Austerlitz omhoog. De pijn verbijtend komen we boven, even adempauze, en uitbollen naar Zeist.
We komen langs de plek waar op de rit Middelburg – Brummen de spaken braken, ik heb daar toen een in de berm zwervende spatbord houder rechtop in de grond gestoken, welke nog steeds overeind staat. Door te blijven bewegen blijft de pijn dragelijk, en in Nieuwegein blijft een enthousiaste bestelautobestuurder een tijdje naast ons rijden, “zo’n fiets heb ik nog nooit gezien!!!” wordt ons toegeroepen door het open raam. Vlak voor Montfoort strijken we neer bij een eetcafé voor een warme hap. De wind is inmiddels in kracht toegenomen tot een ruime 5 beaufort, terwijl het landschap in tegenstelling tot de Veluwe geen enkele beschutting meer bied.

In Montfoort vallen een paar druppels, maar de zon schijnt nog steeds. Via Linschoten, en Woerden ( wat een k.... fietspaden daar ) gaat het richting Bodegraven, alwaar de buien in alle hevigheid losbarsten. Langs de oude Rijn over een smal paadje met af en toe windvlagen tussen de huizen door wordt deze rit toch nog een ware beproeving. We schuilen even bij een restaurant om het centrum van de depressie te ontwijken, als de buien wat minder worden gaan we weer verder. Het gevoel in ons beider handen is inmiddels vertrokken, en bij Alphen a/d Rijn bedenken we of het laatste stukje met de trein afgelegd kan worden. Dan klaart de lucht op, stopt het regenen, en komt de zon tevoorschijn. Hiermee stijgt ook ons energieniveau weer zodat het laatste stukkie naar Leiden het leed gedeeltelijk doet vergeten. Leiden is hectisch, want inmiddels is het net na 17.00 en dus spitsuur. De fietsinfrastructuur is niet toegesneden op roeifietstandems, de lengte blokkeerd bij oversteekplaatsen vaak het fietsverkeer in beide richtingen, het autoverkeer geeft ook niet altijd de benodigde ruimte om te manoevreren. Maar we zijn op onze bestemming aangekomen.

Ontberingen

Meestal wanneer je een uitdaging aan gaat of een prestatie neerzet kun je na afloop een mooi helden epos opschrijven. Dit is ook mijn intentie met de roeifietstocht Middelburg – Brummen. Het hele idee achter de tandem naar Brummen toe halen is eigenlijk geboren tijdens het EK Roeifietsen afgelopen september. Carolien wilde wel eens proberen om achterop bij Theo een rondje te maken. Dit kon 2 kanten opgaan, maar een oplettend lezer begrijpt welke kant het uiteindelijk op is gegaan.
Op uitnodiging van Theo en Annemiek mogen we een dagje gaan roeifietstandemen in Almere. Niet de meest inspirerende omgeving, maar met het voorstel om er nog een culinair tintje bij terugkomst aan te geven toch wel aangenaam.
Doordat agenda’s niet willen matchen, hebben we plan B bedacht. Er rijden immers 2 roeifietstandems op deze aardkloot rond, dus niet op een paard gokken zeg ik altijd maar.

Met een potentiële roeifietstandembestelling in het achterhoofd is Derk bereid zijn tandem voor een maandje uit te lenen, en dus stappen Martijn Mateman, en ikzelf op zaterdagavond 18 april op de trein naar Middelburg. In ligfietsminnend Nederland is het redelijk gebruikelijk dat wanneer je een fiets ergens ophaalt, de terugweg fietsend wordt afgelegd. Een roeifiets doet immers niet onder voor een ligfiets, en omdat ik in juli mijn nieuwe roeifiets niet aan dit ritueel heb kunnen onderwerpen vanwege een blesure is hier nog wat goed te maken.

Na een hartelijk ontvangst, met een biertje worden snel de slaapplekken geinspecteerd, en aan een grondige nachtelijke test onderworpen.
Het valt niet mee als je gewend bent aan de stilte van het buitengebied om onder het geluid van de klokken van de Abdij in slaap te vallen.

Eigenlijk wordt alles goed gemaakt met een uitstekend verzorgd ontbijt van Caroleen, terwijl Derk de laatste hand legd aan de bevestiging van mijn gps aan de roeifietstandem.
Voor collega Toon wordt nog een voorspatbord in de tas gestopt, voor mijzelf nog nieuwe remblokken voor de roets, en onder uitgeleide van Derk op zijn nieuwe koolstof roets verlaten we Middelburg om 9.30 uur.

Vrijwel direct bevinden we ons achter een peleton wielrenners, maar omdat we nog een lange tocht te gaan hebben blijven we er uit de wind achter hangen.
Derk begeleid ons totaan het Veerse meer, waarna we er alleen voor staan / liggen.

De gps wijst de weg, en dat rijdt heerlijk ontspannen. We wisselen een aantal keer van positie, en wanneer we het Hellegatsplein naderen komt ons een roetser tegemoed.
Het blijkt Alco Looije te zijn die aan zijn wekelijkse trainingsrondje bezig is, we stoppen even, en maken een praatje.

En verder gaat de reis, bij ’s Gravendeel mist Martijn de ingang naar het fietspad van de Kil tunnel, maar na even terugrijden duiken we toch onder de Dordtse Kil door. Hier besluit de gps er ook mee op te houden, dus gaan we verder over op kaart navigatie.
Omdat ik de route redelijk in mijn hoofd heb zitten gaat dit eigenlijk ook prima.
Door gebrek aan brandstof van mijn kant moeten we even verplicht pauzeren op een dijkje langs de Nieuwe Merwede. Hier verlaat de zon ons even, en wordt het wat minder aangenaam. Via Hardinxveld-Giesendam, Sliedrecht, Noorderloos trakteren we onszelf in Meerkerk op koffie met gebak. Het gebrek aan de gps wordt vanaf dit punt volledig teniet gedaan door de bekende weg waar we ons nu op begeven. Via Lexmond, Vianen, Nieuwegein, en Houten rijden we door naar Bunnik, Zeist, en richting Woudenberg.
Net voor de pyramide van Austerlitz hoort Martijn de rem aanlopen, en telt 2 gebroken spaken. Het wisselen van de spaken is een heidens karwei, en omdat we de hele dag al de bible belt gevolgd hebben lijkt ons dit een onuitvoerbaar plan. Na het loszetten van de achterrem, het strakker zetten van de omringende spaken, en het laten ontsnappen van wat zeeuwse lucht uit de achterband, rijden we voorzichtig verder door Woudenberg, Scherpenzeel, de Klomp en Ede. Hier begint de Veluwe pas echt, en krijgen we wat hoogteverschillen te verduren. Bij Hoenderloo is het tijd om wat extra kleding aan te trekken want de temperatuur begint danig te dalen. Voor de afdaling bij de Woeste Hoeve moet de verlichting gemonteerd worden om de overstekende wilde zwijnen, en edelherten te kunnen onderscheiden. De afdaling gaat niet te hard om het nog een beetje op temperatuur te houden. In Loenen is het al merkbaar warmer, en via Eerbeek leggen we uiteindelijk om 21.30 aan in Brummen. Na een kop koffie brengt Carolien Martijn naar station Zutphen.

Jeep

Het begint misschien wat saai te worden, maar nu alweer een bericht over een Jeep.
Omdat de suburban eigenlijk te koop staat, en nadat de landrover van de buurman door Carolien was proefgereden, vond ze het wel leuk om ook op zoek te gaan naar een stoere jeep.
Vele marktplaatsaanboden passeerden de revue, nee het moest geen kapsters vitara worden, en een samourai was ook niet naar het zin. Een landcruiser was weer te groot, evenals een patrol, pajero, landrover of korando. Dan maar op zoek naar een oer jeep, de CJ7 van Jeep oftewel een wrangler.
Op onze vrije woensdag zijn we naar Kaatsheuvel afgereisd waar een stuk of 10 wranglers te koop werden aangeboden. Een vergelijkend waren onderzoek bespaart een hoop tijd en tijd hebben we niet echt in overvloed.
Oja, het moest geen rooie worden, en liefst op grijs kenteken want de belasting spekken houden we niet van, en niet met zo'n grote 4 liter motor, want die lust nogal een slok.
Na ons goed voorgelicht te hebben zijn we voor deze gevallen, het is een wrangler renegade met een 6 cilinder 4 liter high output motor, geel kenteken, en rood.

Landrover

Freek, de buurman heeft een landrover die, sinds de invoering van grijskenteken alleen voor bedrijven, geschorst in de wei staat. Af en toe komt hij de tracktor lenen om via startkabels de diesel even te laten lopen. Dit gaat nu dus al een aantal jaren zo, tot het moment dat hij besluit om hem te koop te zetten.
Alvorens tot verkoop over te gaan dient het geheel in werkende staat te zijn, en starten met de startkabels wil niet lukken.
Kun jij even 10 minuten helpen, komt hij mij afgelopen zaterdag vragen. Na een bakkie koffie voeren we het plan uit om de landrover met een sleepkabel achter de tracktor te binden, en op deze wijze de diesel tot leven te wekken.

Tijdens het slepen wil er af en toe wat leven uit de landrover tevoorschijn komen, hetgeen de burger moed geeft dat het gaat lukken.
Tijdens het overschakelen naar een hogere versnelling van de tracktor komt er echter te veel spanning op de sleepkabel te staan dat deze spontaan afbreekt. Een andere buurman bied uitkomst door met een op Ameland gejut touw op de proppen te komen.

Het slepen sleept zich voort, en het volgende euvel dient zich aan. Net nu we lekker een eindje van huis zijn blijkt de hydrolische koppeling te weinig vloeistof te hebben.
Er valt niet meer te schakelen, dus eerst maar huiswaarts gekeerd.

Dat keren gaat niet zo makkelijk met een sleep, achteruit steken is niet mogelijk. Op een kruispunt zet ik een ruime bocht in, maar er is toch te weinig ruimte om de draai te maken. De sleepkabel staat nu over de weg gespannen, en van links en rechts dient zich op dit anders zo rustige moment het nodige verkeer aan. Gelukkig is de sfeer op de weg in het buitengebied gemoedelijk te noemen, en met wat heen en weer duwen is de weg binnen de kortste keren weer vrij.

Inmiddels heeft Freek de nodige vloeistof aan laten rukken om de koppeling weer operationeel te krijgen. Een nieuwe poging van slepen dient zich aan, dit keer wordt het moeten keren vermeden door gewoon wat verder door te rijden, en steeds rechtsaf te blijven slaan. Af en toe komt er een plofje uit de uitlaat, maar de diesel slaat vervolgens weer direct af. Na in totaal een kilometer of 20 gesleept te hebben geven we de moed op.

Op maandag laat Freek weten dat hij de oorzaak gevonden heeft van het startprobleem, de tank bleek leeg te zijn, terwijl de brandstofmeter nog 3kwart vol aangaf. We hebben er nog even hartelijk om gelachen, “hij reed wel lekker zuinig zo achter de tracktor”, en “je bent zo lekker bezig Freek”

Te koop: Landrover defender 90 2.5 td
Kleur: groen met wit dak
Type: bestel
Eigenschappen: start zeer goed
Te bevragen bij mijn buurman.

Druk druk druk

Na groot groter grootst wordt het nu toch echt druk drukker drukst.
Met het dierenpension zitten we aan de vooravond van een groot avontuur. Als ondernemer wil je groeien, meer omzet, je diensten verbeteren, meer tevreden klanten. Maar ook tevreden medewerkers, blije en gezonde dieren, en geen klagende buren.
Dit laatste heeft ons bedrijf uiteindelijk een mogelijkheid om al de andere punten te verbeteren gebracht doordat we nu de mogelijkheid krijgen om ons bedrijf te verplaatsen naar een "industrie terein". In de gemeente Brummen worden 3 sportvelden die tegen het industriegebied de Hazenberg aan liggen van bestemming veranderd naar industriegebied. Een dierenpension behoort hierbij ook tot de mogelijkheden. Als dit realiseerbaar is, dan geeft ons dit de mogelijkheid om een nieuw bedrijf neer te zetten waar we onze huisdiergasten nog beter kunnen huisvesten. Dat dit allemaal een heleboel geregel met zich meebrengt dat spreekt voor zich.