Op vrijdag 8 mei gaan Carolien en mijzelf op de roeifietstandem een lang weekend naar het westen. Op bezoek bij vrienden en familie, en als onderliggend thema de roeifietstandem beoordelen.
De weersvoorspellingen maken dat het vrijdag een spannend tochtje kan gaan worden. Een buienfront met windstoten trekt van west naar oost over Nederland. Precies de omgekeerde richting die wij afleggen. Carolien twijfeld nog of we wel moeten gaan, ze vind het al spannend genoeg zonder deze vooruitzichten.
De route staat in de gps, maar tot aan Woerden ken ik de weg uit mijn hoofd.
Bij Scherpenzeel moeten we door een fietstunnel, en hier dreigt het hele weekend te eindigen. Het is een eenrichtings fietstunnel met een bocht erin, dus niet al te breed, en met de lengte van de tandem heb je al gauw de hele breedte nodig. In de tunnel ligt echter een partij modder waardoor de tandem zijn grip verliest en wij jammerlijk tegen het ruwe asfalt kwakken.
Licht beurs en verrijkt met enkele schaafplekken krabbellen we weer overeind, dit gaat gepaard met wat woorden die in deze blog niet thuis horen. De tandem komt redelijk ongeschonden uit de strijd, slechts het stuur rechtzetten, en een van de 2 aandrijfkabels weer opnieuw opleggen. Nog 85km te gaan naar Leiden, nog steeds met een korte ei.
De beurse plekken zijn pijnlijk, maar beweging is noodzakelijk om verder leed te voorkomen is mijn ervaring. Na Woudenberg moeten we de piramide van Austerlitz omhoog. De pijn verbijtend komen we boven, even adempauze, en uitbollen naar Zeist.
We komen langs de plek waar op de rit Middelburg – Brummen de spaken braken, ik heb daar toen een in de berm zwervende spatbord houder rechtop in de grond gestoken, welke nog steeds overeind staat. Door te blijven bewegen blijft de pijn dragelijk, en in Nieuwegein blijft een enthousiaste bestelautobestuurder een tijdje naast ons rijden, “zo’n fiets heb ik nog nooit gezien!!!” wordt ons toegeroepen door het open raam. Vlak voor Montfoort strijken we neer bij een eetcafé voor een warme hap. De wind is inmiddels in kracht toegenomen tot een ruime 5 beaufort, terwijl het landschap in tegenstelling tot de Veluwe geen enkele beschutting meer bied.
In Montfoort vallen een paar druppels, maar de zon schijnt nog steeds. Via Linschoten, en Woerden ( wat een k.... fietspaden daar ) gaat het richting Bodegraven, alwaar de buien in alle hevigheid losbarsten. Langs de oude Rijn over een smal paadje met af en toe windvlagen tussen de huizen door wordt deze rit toch nog een ware beproeving. We schuilen even bij een restaurant om het centrum van de depressie te ontwijken, als de buien wat minder worden gaan we weer verder. Het gevoel in ons beider handen is inmiddels vertrokken, en bij Alphen a/d Rijn bedenken we of het laatste stukje met de trein afgelegd kan worden. Dan klaart de lucht op, stopt het regenen, en komt de zon tevoorschijn. Hiermee stijgt ook ons energieniveau weer zodat het laatste stukkie naar Leiden het leed gedeeltelijk doet vergeten. Leiden is hectisch, want inmiddels is het net na 17.00 en dus spitsuur. De fietsinfrastructuur is niet toegesneden op roeifietstandems, de lengte blokkeerd bij oversteekplaatsen vaak het fietsverkeer in beide richtingen, het autoverkeer geeft ook niet altijd de benodigde ruimte om te manoevreren. Maar we zijn op onze bestemming aangekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten