 |
| Romans sur Isère |
Het voornemen om om 7.00 uur te vertrekken haal ik niet, het wordt toch een uurtje later. De route begint glooiend, waarbij het overwegend omhoog gaat, erg veel snelheid levert het niet op, bovendien is de omgeving hier best wel saai. Alleen akkers, suffe dorpjes, en een sombere lucht vormen deze ochtend het decor van mijn tocht. Als ik in de buurt van Romans kom gaat het weer naar beneden. In Romans steek ik de Isere over, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. De route die ik volg is eigenlijk de heenweg die ik omgedraaid heb, dit betekend dat er geen rekening gehouden wordt met eenrichting verkeer. Omdat het bereik van de gps in het stadsverkeer nogal te wensen overlaat, besluit ik toch maar de eenrichting verkeer straatjes te volgen. Tot het moment dat ik tegemoet gereden wordt door de Gendarmerie gaat dat uitstekend, dat het Interdit is dat weet ik ook wel, maar anders vind ik nooit de goede weg, leg ik in mijn steenkolen Frans uit. Waar of ik dan heen wil, vragen ze vervolgens in hun steenkolen Engels. Ik weer dat ik gewoon het pijltje aan het volgen ben, en pak vervolgens de kaart erbij om aan te wijzen welke richting ik de stad weer wil verlaten. Met een aantal a gauche en a droites wordt mij de weg uitgelegd, en die vervolg ik dan ook maar weer. Bij een supermarkt even bijtanken, en ik wil nu wel eens weten op welke hoogtes ik mij zoal begeef. De gps heeft een instelbaar display zodat ik de hoogte ook kan tonen op het kompas scherm. Ik begin mijn observaties op een hoogte van 170m, dat valt wel mee, maar niet veel later bevind ik mij op 350m hoogte. Dat de hoogtes in Frankrijk nogal fluctueren was mij al bekend, op de roets merk ik alleen aan de snelheid dat het waarschijnlijk omhoog gaat. Door de liggende houding is het aan de weg bijna niet af te lezen ( tenzij er bebouwing naast staat ). Er staat weer veel mais en veel zonnebloemen op de akkers, af en toe een verdwaalde wijnboer, maar verder een weinig indruk achterlatend landschap. De zon is inmiddels wel vollop gaan schijnen zodat mijn factor 50 ook weer aan het werk kan. Bij het dorpje Arzay stop ik even halverwege ( dat denk ik tenminste ) de steile helling om even op adem te komen. De bewoner van het huis waarnaast ik stil sta knoopt meteen een gesprek aan, en wil van alles weten over de roeifiets. Als ik zo zijn ontblootte bovenlijf inspecteer denk ik dat hij er zelf ook wel baat bij zou kunnen hebben. Hij raad mij af om de helling te vervolgen omdat deze veel te steil is om tegen op te fietsen ( een advies wat ik later op deze reis nog ettelijke malen in de wind zal moeten slaan ), laat staan roetsen met een aanhanger vol bagage. Volgens mij kan het best, en vraag de overigens zeer vriendelijke en behulpzame man om water voor in mijn bidons. Het is water met ijsklontjes geworden, en inmiddels is mijn hartslag weer op een niveau dat ik de helling wel aandurf. Het is wel even harken naar boven, maar op 535 meter hoogte zou je verwachten dat je van het uitzicht kunt genieten. Niet dus, ik rijd tussen kweekvijvers vol met vis, en bos aan weerszijde van de weg. In Lieudieu is een helling die ik helaas te voet moet nemen, niet zozeer omdat deze te steil is, maar de hoeveelheid los grind wat op het wegdek ligt bied mij eenvoudigweg te weinig grip. Geeft me gelijk de gelegenheid om even een sms van collega Toon te beantwoorden die hard aan het werk in Naarden mijn wachtwoord nodig heeft. En toch put ik daar weer wat plezier uit om met werk geconfronteerd te worden terwijl ik heerlijk bij 32 graden door het franse landschap roets. In Châtonnay besluit ik tot aankoop van een 3tal pain au chocolat voor de broodnodige voedselvoorziening, die ik tegenover de boulangier op de rand van een niet werkende fontein ga op peuzelen. Wanneer ik Châtonnay verlaat, valt mijn oog op een in het nederlands geschreven bordje op de gevel van een Café "He Jongens, als je zin hebt in een biertje moet je hier even stoppen" Nu had ik niet direct behoefte aan bier, maar wat je gratis aangeboden krijgt in den verre, mag je natuurlijk niet afslaan. Navraag bij de barman leerde mij dat hij getrouwd was met een Nederlandse die gevoel voor humor bleek te hebben. Hij had dus geen idee wat er op het bordje stond, en was dus ook niet bereid om mij van gratis bier te voorzien. On route maar weer, in Frontonas vind ik het tijd voor een avondmaal, dit in combinatie met de langs de weg staande pizza kraam doet mij terstond in de remmen knijpen. Dit bespaart mij een bezoek aan een plaatselijke supermarkt, en het vervaardigen van avondeten op de nu dichtsbijzijnde camping. Tijdens het naar binnen schuiven van de pizza bespeur ik geen enkele aanwijzing van een camping hier in de omgeving. Gelukkig heb ik weer wat energie van de pizza dus kan ik voorlopig de route nog volgen in mijn zoektocht naar een slaapplek. Campings kom ik niet tegen, en als de duisternis invalt breid ik mijn keuzemogelijkheid uit naar hotels of pensions, chambre d'hotes of gites. Het eerste wat op mijn pad komt is een hotel annex pension in Pont de Chéruy, en na 170km vind ik het ook wel welletjes.
a la prochaine,
Dennis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten