Vakantieperikelen

Ik had beloofd vanaf mijn roeifiets mijn blog bij te houden, dat heb ik ook gepoogd, maar blijkbaar sturen ze mms berichten vanuit frankrijk niet door naar de kpn. Ik heb getest of het werkte om via de mobiel te bloggen, en er bleek geen vuiltje aan de lucht. Anyway, de vakantie is weer voorbij, en ik moet toch mijn verhaal kwijt. Ik had onderweg immers niemand om het te delen, behalve dan mijn mobiel, die het vervolgens niet doorstuurde.

Mariet, zus van Gerard haalt me dus op, in plaats van dat ik met al mijn spul naar Deventer roei, we moesten tenslotte naar het zuiden, en Brummen ligt nou eenmaal ten zuiden van Deventer. De Volkswagen transporter California Coach komt zoals afgesproken om 8.45 uur voorrijden, echter vergeet Mariet te remmen, en rijdt bij ons huis langs om even later aan het eind van het pad naar links in de greppel te glijden.
 Een ietwat beteuterde Mariet staat dus aan de deur met de mededeling dat de auto vastzit.
Nou wil het toeval dat we de beschikking over een Same tracktor hebben, dus dat vlottrekken was zo gepiept. Na de koffie krijg ik de sleutels van de VW in de handen gedrukt met de mededeling dat ik maar moest rijden. Op naar Beek en Donk waar Gerard resideert. ( hij is de tijdwaarnemer van de wedstrijd in Frankrijk ). Een uurtje later zitten we al weer aan de koffie, en wordt ik er aan herinnerd dat mijn klaargemaakte brood nog thuis ligt, evenals de thermoskan met koffie. We laden de spullen van Gerard in de bus en zakken verder af naar het zuiden, via Antwerpen, Brussel, en Charlerois bereiken we Frankrijk, ik rijd, Gerard leest kaart, en Mariet waaiert zich wat koelte toe achterin de bus. Het reisdoel is Moux en Morvan, waar kennissen van Gerard een 2e huis bezitten en waar we kunnen overnachten.
Om een uur of 9 's avonds bereiken we onze slaapplek, waar we hartelijk worden onthaald.
De volgende ochtend rest ons nog een kilometer of 450 tot het einddoel Buis les Baronnies aan de voet van de Mont Ventoux. Gerard rijd, ik lees kaart, en Mariet waaiert zich nog wat koelte toe. Volgens plan bereiken we Buis om een uur of 4 in de middag. Van de franse organisatie ontbreekt nog elk spoor, maar een kampeerplekje is zo gevonden, en de roeifiets moet nog in elkaar, en Mariet komt uit de bus om inkopen te doen voor het eten. De dag van de wedstrijd vertrek ik om 8.00 uur met slaap en eetspullen naar plateau 'd Albion, het valt niet mee, want na ongeveer 10km begint er een pittige klim, met een korte afdaling, en vervolgens gaat het weer omhoog. Om 10.45 kom ik aan op de wedstrijdlokatie, maar gezien de Fransen toch nooit op tijd beginnen, is dit ruimschoots op tijd. Ingmar, mijn teamgenoot zal de estafette wedstrijd starten met de eerste 2 uur rondjes rijden, geeft mij nog even de tijd om wat te eten en te rusten.

Na 2 uur en een beetje ben ik aan de beurt om mijn rondjes te gaan draaien, de eerste 2 rondjes rijd ik tegen de 34 gemiddeld, beetje aan de vlotte kant blijkt later. Elke ronde ga ik iets langzamer de klimmetjes op, tot ik in mijn ritme kom. De 2 uur zijn snel voorbij, en Ingmar staat al weer klaar om aan zijn 2e sessie te beginnen. Dit schema herhaalt zich 3 keer, wanneer de nacht zich aandient. 's Nachts rijden we elk 4 uur zodat de ander kan slapen ( voor zover dat gaat, want ze hebben de muziek erg hard staan ). Mijn sessie van 4 uur gaat eigenlijk wel lekker, ik vind het best fijn om in het donker te rijden. Bij alle bochten zijn breeklichtjes opgehangen of neergezet zodat de contouren van het parkoers zichtbaar blijven. Tijdens mijn sessie van 4 uur zie ik het ook steeds lichter worden, de kou valt mee, de temperatuur komt niet onder de 10 graden, wel stop ik een keer of 3 om koffie te drinken. Na mijn 4 uur moet Ingmar nog 2 uur, en ik daarna het restant. Dit blijkt nog slechts 1,5 uur te zijn doordat er bij de wissels tijd verloren is en omdat we minimaal 2 uur en 4 uur hebben geroetst. In de laatste ronde breekt mijn versnellingskabel en kan ik niet meer schakelen. het verzet is klein genoeg om de heuveltjes op te komen, maar snelheid maken in de afdaling is er niet meer bij, hetgeen me denk ik wel een extra rondje gekost heeft. In de einduitslag maakt dit overigens niks uit, we zijn als team 5e geworden met een afstand van 636km. Na afloop is er de prijsuitreiking en een gezamenlijk buffet van salades en andere lekkernijen. We worden bij de prijsuitreiking toch nog even naar voren geroepen om een kleine aanmoediging in ontvangst te nemen ( een franstalig boek van Hemmingway, en een gereedschapstool en een velglint ). Na de reparatie van mijn versnellingskabel ( dank voor de binnenkabel, Ingmar ) is het tijd om weer terug naar Buis les Baronnies te gaan. De terugtocht valt mij zwaar, de ene serieuse klim op de route kom ik maar langzaam te boven. Bij terugkomst op de camping Municipal te Buis, krijg ik van buurman Jean-Michel thee aangeboden, ik heb bij elkaar een uur nodig om weer een beetje bij te komen. Ik besluit om niet de volgende dag de Mont Ventoux te gaan beklimmen maar direct aan de reis naar huis. De klimkilometers gaan dusdanig langzaam dat ik anders in tijdnood zou kunnen raken. de Mont Ventoux die blijft voorlopig waar die is denk ik dan maar....

Groeten,
Dennis.